Relacje ludzi z psami na przestrzeni lat ulegały zmianom. Dziś – choć niepozbawione wytyczonych granic – są bardziej rodzinne niż kiedykolwiek. Kogo pies uważa za pana (lub panią)? Postaramy się odpowiedzieć na to pytanie!
Po wielu latach udowodniono, że dominacja nie jest dobrą drogą w relacjach z psem. Ze zwierzęciem trzeba współpracować i stosować pozytywne wzmocnienie, żeby cieszyć się rolą przywódcy stada, choć określenie to jest umowne. Dla nas jest to bardziej relacja rodzinna. Ustalanie reguł oraz nagradzanie za dobre zachowanie to świetny sposób na tworzenie więzi człowieka z psem. Czy każdemu domownikowi uda się to w takim samym stopniu? Czy da się zauważyć, kogo pies uważa za pana?
Kogo pies uważa za pana?
Odpowiedź na pytanie: kogo pies uważa za pana, nie należy do najłatwiejszych. Przez lata sposoby na uzyskanie przywództwa w domu się zmieniały.
Teoria dominacji – obalona?
Na początku XX wieku powstała teoria dominacji. Zacznijmy od wyjaśnienia, że została ona obalona. Według jej zasad, żeby człowiek stał się dla zwierzęcia alfą, miał między innymi chwytać go za kark, odbierać jedzenie siłą, karcić za jakikolwiek przejaw agresji. Obecnie wiemy już, że relacja oparta na szacunku i zaufaniu jest dużo trwalsza bardziej satysfakcjonująca dla obu stron. Nawet w stadzie wilków para alfa to nie jest ta najsilniejsza, a ta, która potrafi najlepiej zarządzać watahą!
Jednym z popularyzatorów kolejnej wersji teorii dominacji był John Fisher, autor książki „Okiem psa”. Według niego zwierzę nie zdobywa pozycji przywódcy samodzielnie, a człowiek nieświadomie mu ją oddaje. W ten sposób można było łatwo wytłumaczyć, skąd różne niepożądane zachowania u psa. Ciągnięcie na smyczy czy bronienie własnej miski miały wynikać z chęci zdominowania opiekuna.
Dziś natomiast wiadome już jest, że droga do zdrowej relacji z psem prowadzi przez wzmocnienie pozytywne. Trzeba nagradzać dobre zachowanie psa. Na złe natomiast nie można nigdy reagować w agresywny sposób. Spowoduje to, że zwierzę zacznie się bać człowieka, a nie traktować go jako lidera. A warto wiedzieć, że to zwierzę przestraszone będzie bardziej skłonne do agresji – do bronienia się poprzez atak. Oczywiście to wszystko nie oznacza, że psu nie należy wyznaczać granic i konsekwentnie oczekiwać od niego konkretnych zachowań. Jasne zasady i powtarzalność na co dzień tworzą zwierzęciu bezpieczne środowisko. Kontrolowanie tego, co pies może robić, a czego nie powinien, nie jest dominacją, a niezbędnym wyznaczaniem granic, o które trzeba zadbać.
Kogo pies uważa za pana?
Warto zastanowić się, czy taką samą relację ze zwierzęciem jest w stanie stworzyć każdy domownik. Wiele zależy od konkretnego pupila. Niektóre potrafią obdzielić miłością wszystkich członków rodziny, a część wybiera sobie jednego człowieka na ukochanego opiekuna.
Kogo pies wybiera na pana lub panią? Jest kilka kwestii, które mogą wpłynąć na to, kto zostanie wytypowany przez zwierzę na tą pozycję. Często to, kogo pies wybiera na najważniejszego opiekuna, zależy po prostu od ilości czasu spędzanego z konkretnymi domownikami. Łatwiej przecież przywiązać się do tego, z kim spędza się cały dzień, niż do tego, kogo widzi się tylko kilka godzin dziennie i nie ma zbyt wiele interakcji.
Kogo pies uważa za pana? Zwierzę może się bardziej przywiązać do tej konkretnej osoby, która uratowała go ze złych warunków. Przykładowo, najważniejszy dla czworonoga ze schroniska będzie ten opiekun, który go stamtąd zabrał, przebywał z nim w domu, dawał mu poczucie bezpieczeństwa, cierpliwie czekał na zaufanie i budował u niego pewność siebie.
Zwierzę może bardziej przywiązać się do tej osoby, która w codziennym życiu poświęca mu więcej uwagi, a więc chodzi na spacery, karmi, bawi się zarówno w domu, jak i na zewnątrz. Nie należy jednak przesadzić w drugą stronę. Kiedy pupil nie chce kontaktu, nie powinno się go do niego zmuszać.
Warto też wiedzieć, że przywódcą stada w oczach psa raczej nie będzie dziecko. Pies traktuje kilkulatka jako kompana do zabawy, a często ma wobec nieco instynkty opiekuńcze i broni go. Po jakim czasie pies przywiązuje się do właściciela?
Kogo pies wybiera na pana to tylko jedno z pytań, jakie mogą zadawać sobie przyszli opiekunowie zwierząt. Kolejne to: po jakim czasie pies przywiązuje się do właściciela?
Zależy to od wielu czynników. Znaczenie ma zarówno sposób opiekowania się zwierzakiem, jak i cechy samego pupila. Ważne jest, żeby pracować nad tą relacją. Jak? Między innymi ważne jest wzmacnianie poczucia pewności siebie u czworonoga. Przykładowo podczas zabawy szarpakiem daj psu kilka razy wygrać, aby nie czuł się w relacji z Tobą tylko i wyłącznie przegranym i słabym.
W trakcie spaceru poświęcaj czworonożnemu przyjacielowi czas, zamiast przeglądać telefon. Niech piesza wycieczka będzie dla psa okazją nie tylko do załatwienia potrzeb fizjologicznych, lecz także węszenia, aportowania i ćwiczenia komend. Podczas spaceru zwierzę może uczyć się wykonywania poleceń, które mają wpływ na jego bezpieczeństwo, na przykład „zostaw”. Oczywiście treningi zacznij w domu, a później stopniowo urozmaicaj nimi wycieczki.
Co czuje pies, gdy zmienia właściciela?
Pies potrafi stęsknić się za opiekunem, którego przez kilka godzin nie było w domu. Zmiana właściciela jest więc dla niego bardzo trudnym doświadczeniem. To, jak intensywne będą odczucia, zależy od konkretnego zwierzęcia, a także od przebiegu procesu zmiany opiekuna. Co czuje pies, gdy zmienia właściciela?
Czworonogowi będą towarzyszyć najprawdopodobniej silny stres i tęsknota. Oczywiście dotyczy to zwierząt, które miały w poprzednim domu, u dotychczasowego opiekuna zapewnione wszystko, czego potrzebują. Pies zabrany ze złych warunków z pewnością będzie zestresowany i wystraszony, ale tęsknotę powinien odczuwać w znacznie mniejszym stopniu.
Niezwykle ważne w przypadku takich zmian jest to, ile lat ma zwierzę. Szczenię czy młody pies szybciej przyzwyczai się do zmiany. Seniorowi będzie potrzeba więcej czasu.
Jeśli przed Tobą adopcja zwierzęcia, które straciło poprzedniego opiekuna, przygotuj się na wyzwania. Sam sposób budowania relacji nie musi się znacznie różnić od tworzenia więzi ze szczenięciem, jednak musisz uzbroić się w więcej czasu i cierpliwości.
Zobacz też: Czy pies może jeść migdały?
Niektóre zachowania zwierzaka mogą być dla Ciebie przykre. Pamiętaj jednak, że w życiu psa nastąpiła ogromna zmiana, więc może sprawiać wrażenie, jakby Twoje starania nie miały dla niego sensu. Stopniowo jednak będziesz zyskiwać zaufanie czworonożnego przyjaciela, a każde z Was nabierze pewności siebie w tej relacji.
Ważne jest, żeby nie narzucać się psu, który zwłaszcza na początku wspólnej drogi potrzebuje spokoju. Nowy domownik może poszukiwać ustronnego miejsca do odpoczynku. Przełóż mu legowisko w ten obszar, który samodzielnie wybierze. Podczas spacerów proponuj czworonogowi zabawy węchowe. Odnajdywanie przysmaków to dla każdego psiaka mnóstwo frajdy, a poza tym wspólna aktywność buduje więź i może sprawić, że pupil szybciej zapomni o poprzednim właścicielu.
Istnieją sytuacje, w których starania nowego opiekuna niewiele dają. Zwierzę wciąż jest zestresowane, tęskni za poprzednim panem, a dodatkowo odmawia jedzenia. Kiedy spotykasz się z takim problemem, nie czekaj dłużej i poproś o pomoc specjalistę. Behawiorysta przyjrzy się zachowaniu czworonoga podczas spotkania i zaproponuje plan działania.
Pies a właściciel – teraz wiesz już wszystko!
Życie z psem w harmonii wymaga ustalenia pewnych zasad. Kształtowanie relacji we właściwy sposób sprawi, że zwierzę zrozumie, że jako członek stada, a właściwie rodziny jesteś w stanie zapewnić mu wszystko, czego potrzebuje. Relację pan(i) – pies można przyrównać do relacji rodzic – dziecko.
Rolą rodzica jest pokazanie dziecku, jakie zachowania są tolerowane, a także egzekwowanie wprowadzonych zasad. W przypadku psów jest podobnie – opiekun wchodzący w rolę lidera może sprawić, że wszyscy domownicy będą żyli ze sobą w zgodzie. Zwierzę uważa za pana tę osobę, która o niego dba, spędza z nim czas, poświęca mu mnóstwo uwagi. Raczej nie zostanie nim dziecko będące dla czworonoga kompanem do zabawy, a stanie się nim dorosły dbający o relację z psiakiem i budujący jego pewność siebie.
